„Moja babcia miała sześcioro dzieci, dlatego podzieliła swoją działkę na sześć równych części, aby każde mogło wybudować swój dom. Imionami też dzieliła po równo – wszystkim córkom dała na imię Maria. Po najstarszej Marii Elenie urodziła się Maria Fernanda, a następnie moja mama, Maria Adelaida, oraz młodsze Maria Izabela oraz Więcej…
Pani Carla zamiata próg swojego domku miotłą pamiętającą czasy dyktatora Salazara. Nagle przerywa pracę: osoby, które przykuły jej uwagę nadchodzą z przeciwległej strony niewielkiej uliczki, wyglądają na nietutejsze i zachowują się również nietypowo. Co krok przystają przy kolejnych domkach, pieszczą ich fasady opuszkami palców, po czym odchodzą trochę dalej i Więcej…
„Dobry wieczór, którędy do świętej?”, pyta się starszy pan w pośpiechu, jak gdyby bał się, że urzędniczka zamknie okienko zanim on zdąży do niego podbiec i załatwić ważną sprawę. „To tam, na prawo, w kaplicy”, odpowiadam z uśmiechem, przed chwilą to ja byłam przecież zielona i zadawałam to samo pytanie. Więcej…
„Zaczęło się od chleba. Wiesz, jesteśmy z Avintes, a tam piecze się słynny chleb „broa”. Było nas sześcioro, mieszkaliśmy w malutkim domku nieopodal piekarni, a Róża była córką piekarza”, zaczyna opowiadać Ferdynand. „Moi koledzy często coś do niej pokrzykiwali, próbowali ją poderwać. No wiesz, Róża zawsze była bardzo ładna! Ja Więcej…
Witajcie, nazywam się Dorota i od 10 lat mieszkam w Porto. Pomagam Wam poznawać Porto tak, aby stało się miejscem, w którym poczujecie się swojsko i które stanie się bliskie Waszemu sercu. Robię to, ponieważ wiem, że ma dużo więcej do zaoferowania niż rejs po rzece Douro, słynny most i Więcej…
„Boa noite, bem-vindos”, wykrzykuje radośnie pracownik lotniska, który pilnuje, abyśmy z jego płyty trafili do terminalu, a ja podziwiam go za to, że po godzinach stania na wietrze pozdrawia nieznajomych pasażerów z tak wielką energią. Jego „dobry wieczór, witajcie!” wywołuje na moich ustach uśmiech: dziękuję mu i pędzę na spotkanie Więcej…
„Każda wyspa jest swoistym mikrokosmosem, jesteś więc przede wszystkim z danej wyspy, na drugim miejscu jesteś mieszkańcem Azorów, a dopiero później jesteś Portugalczykiem”, tłumaczy mi Rute, która przeprowadziła się na środek oceanu ponieważ na „kontynencie”, jak mieszkańcy archipelagu nazywają kontynentalną część Portugalii, nie mogła znaleźć pracy. Siedzimy w barze „O Więcej…
Tak jak większość mieszkańców Porto, przechodzę obok kawiarni „Majestic” bardzo często – podziwiam jej piękną fasadę, śnieżnobiałe marynarki kelnerów oraz tłumy oczekujących na stolik turystów. Nawet nie próbuje wchodzić – kolejka w sezonie jest tak długa, że wychodzi na sąsiednią ulicę, znam również ceny, które do niskich nie należą. Jak Więcej…
Portugalskie przysłowie głosi, że w Coimbrze naród się uczy, w Bradze modli, w Lizbonie wydaje pieniądze, ale to w kupieckim Porto pracuje się na te wyskoki stolicy. To tutaj kupcy od zawsze zakasywali rękawy i na poważnie zajmowali się handlem. Palácio de Bolsa to budynek giełdy sprawującej funkcję siedziby ich Więcej…
„Ovos moles” to tradycyjne, słodkie ciastka z Aveiro. Miasto to znajduje się mniej niż godzinę drogi pociągiem od Porto i jest zwane „portugalską Wenecją”: czy słusznie, czy nie, można byłoby się spierać, fakt faktem, że łódki i kanały tam są, a przy nich sklepiki, w których wzrok nasz przykują białe Więcej…